Hoe omgaan met angst tussen echo's

Ik had dit in het begin ook super hard. Had van tevoren een miskraam gehad. Nu bijna 32 weken zwanger en vanaf 16/20 weken is het wel echt beter. Je voelt je kindje dan ook beginnen. De tijd vliegt vanaf dan ook. 🤩 Succes!

Ik was op van de stress tot 12 weken, vreselijk.. ook na eerdere miskraam dus :(, maar eens voorbij die nipt begon het als maar minder stressy te worden, en uiteindelijk na 20w ging het zoveel beter en kon k echt aftellen naar de bevalling. Heb vertrouwen in jezelf, maar wees ook niet te streng en als je stress hebt, dan is het maar zo. Plots gaat het veel sneller gaan dan je denkt en dan ga je de zwangerschap missen (heb ik nu ;p)

Elke dag verder in de zwangerschap geeft mij een beetje meer rust. Kleine mijlpalen. mijn eerste ervaring met zwangerschap is helaas in miskraam op 6 w geëindigd. Dit is dus mijn 2e zwangerschap en vooral de eerste weken was ik best stressy. Maar deze baby maakte mij vanaf 5 weken kotsmisselijk en dat gaf mij zo veel bevestiging.. dan was ik zo ziek dat ik amper angstig kon zijn. Echte survivalmodus. Ik had voor mezelf een soort mantra "geen bloed, dan is alles goed". En ik heb niet gebloed.. en toen vanaf 16w begon deze meid mij te schoppen, elke dag, elke paar uur een teken van leven. Ze geeft mij zoveel bevestiging, alsof ze doorheeft dat ik dat nodig heb. Ben nu 27w en van zodra ik die 25 gepasseerd was, is er weer een nieuwe mijlpaal "mocht er nu iets gebeuren, dan heeft ze een kans, ze is levensvatbaar". Hoe verder je geraakt, hoe meer je het kan loslaten en kan genieten. Het begin is echt het ergste, maar zoek daar toch maar een houvast voor jezelf. Que sera sera, .. je hebt er hoe dan ook toch zelf geen controle over.

Ik snap je he-le-maal… Ik had 7 jaar geleden mijn eerste zwangerschap en toen stond ik precies nergens bij stil. En nu is het alsof ik voor alles bang ben ineens… Nochtans geen reden voor… Ik dacht laatste zwangerschap dus even van alles extra genieten. Maar door de onzekerheid leef ik echt meer van echo naar echo ipv te genieten… Binnen een week eindelijk de 20 weken echo (ben dan als 21 weken en half), zat 5 weken tussen… en vermoedelijk ga ik vanaf dan echt als die goed is beginnen genieten. Maar hoe ermee omgaan, gewoon de dagen aftellen en kleine mijlpaaltjes tussendoor zoeken en zoals nog gezegd, zolang er niets te zien is van bloed of dergelijke is alles vast goed 🌷 Succes hoor!

Ik had stress tot 24 weken (levensvatbaar), en dan nog zorgen tot 28 weken (extreem prematuur). Nu ik erop terug kijk vind ik het wat stom van mezelf want het zorgde ervoor dat ik niet genoot van mijn zwangerschap en dat ik mentaal onbewust wat afstand nam van m’n kindje. Het heeft na de geboorte even geduurd voor m’n moedergevoel er was en dat ik kon geloven dat hij er ook eindelijk was. Ik heb me voorgenomen om bij een volgende zwangerschap veel minder ongerust te zijn. Of toch te proberen. Als er echt iets is, dan kunnen we ofwel er iets aan doen, ofwel helemaal niet. En in dit laatste geval ligt het ook volledig uit je handen. Of je je nu ongerust maakt of niet. Die gedachte hielp mij soms.

Had ik ook erg in het begin, is wel normaal. Als je het niet meer kan uithouden, zou ik gewoon een extra echo tussendoor aanvragen om je angst weg te nemen. De zekerheid komt meer en meer hoor, zeker als je je buik en borsten ziet groeien ☺️ Als er op 7w een kloppend hartje was, is de kans groot dat het mooi doorgroeit hoor. zei mijn gynaecoloog, het hielp wel voor mij.

Wij werden zwanger na een lang icsi traject en ik had enorm veel bloedingen. Dus ook veel stress gehad. Wel iedere week een echo, maar wat mij ook echt hielp was deze website: https://datayze.com/miscarriage-reassurer . Zo kon ik het iets meer relativeren.

Wauw dat is een fijne website, die ga ik opslaan voor een volgende zwangerschap :o

Ja he! Ik heb die zelf als tip gekregen en keek daar heel vaak op. Je ziet het percentage elke dag veranderen en eigenlijk besefte ik toen dat mijn focus fout lag want de kans is véél groter dat alles goed loopt.

Ik had ook zoveel stress omdat ik eerder een miskraam had, de echo’s waren het enige waar ik naar uitkeek. Tijdens de zwangerschap van ons zoontje had ik weinig tot gaan stress, ondanks dat het een risicovolle zwangerschap was. Toch hebben wij ons zoontje moeten afgeven. Voor ons bestaat er geen “veilige grens” meer. Er zal altijd een stress zijn. We zullen pas gerust zijn wanneer ons regenboogje in ons armen zal liggen. Ik snap je volledig! Ik kocht wel een Doppler om thuis te kunnen luisteren naar het hartje. Dat stelde me wel gerust 🧡