Hey iedereen,
Ik wou graag even ons verhaal delen. 😊
Als toekomstige (en eerlijk gezegd een beetje bezorgde) papa, beleef ik deze zwangerschap met gezonde stress. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik aan mijn vrouw vraag of ze ons klein mannetje al gevoeld heeft – gewoon omdat ik zo hard meeleef met alles wat er gebeurt. We zijn uitgerekend op 3 december, dus het komt stilaan dichterbij!
Tot twee weken geleden verliep eigenlijk alles perfect. De controles waren goed, mama voelde zich prima, en ons ventje groeide mooi. Maar plots, zo’n twee weken geleden, kreeg mijn vrouw hevige buikpijn telkens als ze at. We zijn toen twee keer naar het ziekenhuis geweest, maar op de echo leek alles in orde.
Bij de derde keer, toen de pijn zo erg was dat ze bijna flauwviel, werd er gelukkig verder onderzoek gedaan – en wat bleek? Een darmhernia die met spoed geopereerd moest worden. 😔
Op dat moment was ze 34+3 weken ver, dus we werden overgebracht naar Genk, waar ze een afdeling voor prematuren hebben. Dat alleen al maakte ons doodongerust. Na overleg kon de operatie gelukkig via een kijkoperatie gebeuren, en die is goed verlopen.
Maar eerlijk… dat waren de langste drie uur uit mijn leven.
Zoveel vragen die door je hoofd spoken: “Haalt de mama het? Gaat het met ons kindje goed? Worden we straks al ouders, veel te vroeg?”
Gelukkig is alles goed afgelopen ❤️
Onze kleine man mocht lekker blijven zitten en verder groeien. Ondertussen zijn we 36 weken ver, hij stelt het goed en weegt al een mooie 2,7 kg!
We hebben vooral pech gehad met de darmhernia, maar we zijn enorm dankbaar dat alles goed gekomen is.
Ik vroeg me af: zijn er hier mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt?
Hoe verliep dat bij jullie, en hoe ging het daarna met mama en baby?
Groetjes,
Een opgeluchte (maar nog steeds licht gespannen 😅) papa in spé
Zelf niet meegemaakt, maar 36 weken en 2,7 kilo is super mooi. Mocht jullie kindje toch nu geboren moeten worden, zijn de risico's eerder laag qua prematuriteit. Misschien geeft dat wat meer gemoedsrust 😊