Vriendschappen

Ik herken bepaalde zaken wel. Mijn prioriteiten liggen ook anders en ik ben zelf ook nog wel zoekende daarin, merk ik. Ik voel vooral ook minder aansluiting met mensen waar ik me voordien wel heel goed bij voelde. Ik voel me dikwijls 'alleen' omdat anderen het inderdaad moeilijk of niet begrijpen. Daarnaast heb ik zelf ook weinig energie of mentale ruimte over om zelf het initiatief tot contact te nemen Had je dit gevoel ook al voor je zwangerschap? Als dat zo is, worden ze misschien uitvergroot door de hormonen? Zelf geen ervaring mee aangezien ik momenteel niet zwanger ben

Dat is begonnen na m'n eerste kindje. Hormonen zullen het nu misschien wel groter maken maar het was dus zeker al wel aanwezig 😕

Ik heb lang het omgekeerde gehad. Als één van de weinige vriendinnen zonder kindjes...

Die kant snap ik inderdaad ook. Ik vind het gewoon zo moeilijk om dan te blijven vasthouden aan die vriendschappen (omdat ik het gevoel heb dat dat verwacht ofzo) terwijl op dat moment de leefwerelden zó ver uit elkaar lijken te liggen waardoor er nog weinige echte connectie is.

Ja dat is het een beetje he. Je leven ziet er helemaal anders uit dan voordien en je zit in een heel andere leefwereld dan vrienden zonder kindjes. Daar heeft natuurlijk niemand schuld aan he 😊

Ik merk ook wel dat mijn vriendschappen verschuiven naar mensen met kinderen. Mensen die het begrijpen dat ons kindje best om half 7 in z'n eigen bedje ligt 😜 Ik merk ook wel dat ik gefrustreerde word van collega's die bijvoorbeeld nog thuis wonen en in mijn ogen niks om handen hebben maar wel "zoooo ongelooflijk moe" zijn en het "zo super druk" hebben 🙄

Echt? 😄 Ik weet nog heel goed dat ik me voor het moederschap ook verschrikkelijk moe voelde en het druk had met andere dingen dan kinderen. Het is een andere levensfase, maar ik begrijp nog steeds waar ik ‘vandaan’ kom voor ik moeder werd. Mama worden heeft me wel ontzettend veel kracht gegeven om ondanks de vermoeidheid te blijven gaan. Een kracht die ik voor het moederschap minder had. Dus ja… ik snap dat een leven met kinderen in principe al ‘drukker’ of vermoeiender is dan een leven zonder kinderen of zo. Maar als je geen kinderen hebt, ga je weer andere uitdagingen aan die je uitputten.

Yep 🙈 Ik kloeg toen ook van vermoeidheid hoor... Als ik 's nachts "maar" 6u slaap had gehad. Dat noem ik nu een topnacht 😂

3 kinderen hier en van de vriendschappen voor kinderen blijven er nog weinig over

Amai, ik begrijp jou echt helemaal. Dit is exact hoe het bij mij is. Het straffe is dat mijn vriendinnen ook allemaal kinderen hebben, maar die zijn intussen al wat ouder en zij zijn precies helemaal vergeten hoe het is. Als ik ventileer lijkt het ook alleen maar alsof ik aan het zagen ben of ze minimaliseren de situatie. Daarom spreek ik ook niet graag meer met hen af. Gelukkig heb ik wel nog 1 vriendin die luistert en mij wel lijkt te begrijpen.

Oke ik ben echt blij om zo'n dingen te lezen! Echt zonde van de vrienschappen maar ik ben blij dat ik niet gek aan 't worden ben...

Dat klinkt ook lastig... Ik zou echt graag wat mamafriends hebben met kindjes rond dezelfde leeftijd maar ook geen idee waar ik zou moeten zoeken...

Och ja ik vond dat bij de eerste echt pijnlijk, maar ook daar heb ik zelf vriendschappen stop gezet . Vanaf de oudste naar school is beginnen gaan toch wel een leuke nieuwe vriendenkring gekregen. Ik heb geen familie hier en nu heb ik wel mijn village ☺️

Ik had een vriendin die hoogzwanger heel boos is geworden op onze vriendengroep om ook deze reden. Maar ze had ook wel gelijk, paar vriendinnen waren erg ongeïnteresseerd en gefrustreerd dus begreep haar boosheid wel. Nu is ze al 3 maanden bevallen en gaat het allemaal beter maar toch, de groepsdynamiek verandert bij kindjes en dat hoeft geen probleem te zijn, maar mensen kunnen moeilijk om met veranderingen. Denk dat het wel terug goed kan komen! Meer apart afspreken met de personen van de groep waarmee het klikt ☺️

Dit herken ik ook. 🤣 Maar nog ‘vreemder’ is dat de dynamiek tussen mij en enkele collega’s helemaal veranderd is. Ik heb er maanden niets van begrepen. Ik kwam terug na mijn ‘verlof’ en alles was anders..

En hoezo anders? Ik heb hier wat stress voor aangezien ik heel de zwangerschap thuis moest blijven van baas en arbeidsgeneesheer wegens risicovol beroep tijdens zwanger... Bang dat er frustraties gaan bouwen. Maar lag altijd heel goed in het team!

Dit herken ik ook wel! Ik ben ook halftijds terug gestart en merk dat mijn relatie met mijn collega's ook anders is. Nu ja, ervoor was ik echt wel iemand die wat bleef plakken en nog een praatje maakte na het werk terwijl ik nu echt wel om ten laatste 16u30 mijn zoontje wil gaan afhalen in de crèche... Ik "socialize" zelf dus ook een pak minder.

Misschien heeft het gewoon te maken met de verschillende leefwerelden.. wel/geen kinderen? Ik durf me er niet over uitspreken. Ik weet enkel dat ik dacht bij terugkeer ‘Wat is hier gebeurd?’ 🤣

Ja, daar herken ik mezelf ook wel in. Ik WIL echt naar huis nu ipv nog een uur op te ruimen/te babbelen… 🙈 Maar ik blijf het gevoel hebben dat dat niet de enige reden is, maar het zal raden blijven.

Oh dat heb/had ik ook heel hard. Het gevoel dat er vanalles gebeurd is/leeft en ik niet helemaal mee ben. Wil ook altijd zo snel mogelijk terug naar huis om bij mijn gezin te zijn Verder heb ik het gevoel dat mijn perspectief niet begrepen wordt. Ik werk momenteel 4/5e en voor hen in dat 'oh ik zou dat ook wel willen zo'n extra lang weekend'. Ze beseffen precies niet hoeveel 'werk' ik nog heb na mijn werk 😅