Reacties op een tweede zwangerschap

Allereerst dikke proficiat! Geniet ervan! Bij de aankondiging van ons tweede kindje merkte ik ook een andere ‘vibe’. Van ‘oei, zo snel?’ tot enthousiaste reacties. De zus van mijn man geraakt ook niet zwanger en zij is beginnen huilen waardoor mijn schoonvader ook niet bepaald enthousiast deed. De meesten aan de kant van mijn man reageerden met ‘oei, das moeilijk voor ***’ ipv blij te zijn voor ons.

Het is heel mooi dat je zo empathisch en bedachtzaam bent. Je vriendinnen en collega's zullen dit vast ook opmerken. Wat jammer dat je hierdoor minder van je tweede zwangerschap kan genieten. Het leven is helaas erg oneerlijk en het is niet iedereen (zo snel) gegund. Toch vind ik niet dat jij je schuldig zou moeten voelen dat jij wel het geluk hebt om opnieuw zwanger te worden. Je kan meeleven met je omgeving, uiteraard, maar je moet jezelf daar niet voor afstraffen. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan denk ik. Je kan volgens mij ook niet meer doen dan voor jezelf afwegen hoe je het nieuws vertelt en daarin rekening houden met de ander. Op basis van je verhaal, kan je jezelf weinig kwalijk nemen denk ik Heb je benoemt dat je het moeilijk vond om het nieuws te brengen gezien hun situatie? Ik merk dat dat ervoor zorgt dat mensen zich gezien en begrepen voelen Het is oké dat je terug snel zwanger werd, daar mag je dankbaar om zijn. Je kan niet meer doen dan aan je omgeving tonen dat je hun situatie begrijpt en daarmee probeert rekening te houden Wees ook lief voor jezelf!

Eerst en vooral proficiat! ❤️ Wat fijn dat je opnieuw een kleintje verwacht! Ik heb al aan beide kanten van het verhaal gestaan. Zelf heb ik 2 miskramen gehad en kort na mijn 2de waren er 3 mensen in mijn nauwe omgeving zwanger. Ondanks mijn eigen verdriet, voelde ik alleen maar blijschap voor hun. Ik vind het belangrijk om er ook voor anderen te kunnen zijn en hun blijschap te delen dus vind het jammer dat niet iedereen dat voor jou kon doen. Al begrijp ik ook hoe pijnlijk dat nieuws kan zijn en soms moet je het even laten bezinken. Langs de andere kant ben ik ondertussen 22 weken zwanger en hebben 2 van de 3 een miskraam gehad. Toen ik daarna moest vertellen dat ik zwanger was, voelde ik me bijna schuldig. Gelukkig reageerde iedereen positief, alleen op het werk merkte ik ook direct het gevoel van ´we zijn blij voor je, maar oei nu ga je er een tijd niet zijn´ waardoor ik best veel druk vanuit het werk voel(de) om zo normaal mogelijk te blijven werken (ondanks de zware misselijkheid). Daar kwam dan bij dat een andere collega onverwacht ontslag heeft genomen en de paniek van leiddingevenden wel voelbaar was dus er nog meer druk stond op overnemen van taken etc. Wat ik fijn vond met het vertellen was dat een op een te doen. Dan heb je wat meer ruimte om de gevoelens er te laten zijn.

Proficiat met jullie tweede😊Ik wens je een mooie zwangerschap toe en dat de misselijkheid snel overgaat. Weet je, mensen hebben wel altijds iets te zeggen. Ik weet hoe het voelt als iedereen rond om jou zwanger geraakte, maar dat is geen reden om zo negatief te reageren en jou slecht te laten voelen. Jij hebt het recht om te genieten van jouw zwangerschap en gaat verder niemand aan want het is jouw leven, jouw keuzen en jouw kind.

Ik snap je gevoel! Ik heb zelf lang op een kindje gewacht, niet actief geprobeerd maar ik had die wens al lang, alleen waren de omstandigheden niet goed. Tot ik uiteindelijk zwanger werd onverwachts. Ik was echt blij voor mezelf maar wist ook niet goed hoe ermee naar buiten komen, net in een nieuwe relatie en meteen zwanger. Mijn mama reageerde een beetje koel vond ik, ik denk uit bezorgdheid over de verantwoordelijkheid die op me af kwam. Toen ik zelf 6 weken ver was belde mijn zus me op en vertelde dat zij een vruchtje had, maar dat het hartje niet meer klopte. Zij wist niet van mijn zwangerschap, en ik heb dat toen even willen stilhouden om haar niet te kwetsen. Uiteindelijk heeft zij het er wat uitgepeuterd omdat ze toch merkte dat ik iets verzweeg. Ik heb toen echt intens meegeleefd met haar verdriet en dat maakte het soms moeilijk voor mij om ook te vieren en genieten van mijn beginnende zwangerschap. Maar nooit het gevoel gehad dat ik mijn zus haar verdriet erger maakte ofzo. Uiteindelijk zijn zowel m’n mama als zus steeds enthousiaster gaan meeleven. Ze hadden even tijd nodig het nieuws te verwerken. Het is knap dat je zo fijngevoelig bent en je kan inleven in de mensen rondom je. Tegelijk ben je een klein mensje aan het maken en heb je ook wel een support team rond je nodig. En van familie en vrienden mag je wel verwachten dat zij er voor je zijn, hun verdriet mag jouw geluk niet wegnemen. Je mag heel blij zijn! Hopelijk was het hun initiële reactie en draaien ze snel bij.

Je mag blij en gelukkig zijn! Voel je aub niet schuldig want bij jou lukte het wel. Iedereen heeft zijn eigen obstakels in het leven. Je bent empatisch merk ik uit je schrijven maar laat je aub niet emotioneel draineren of chanteren omdat anderen het moeilijk hebben (gehad). Jij hebt recht op jouw eigen gelukjes, hoe moeilijk het ook is als de omgeving het lastig heeft.

Bedankt allemaal voor al jullie lieve reacties! Ik ga het allemaal een beetje laten bezinken en zal wel zien in hoeverre de zwangerschap vordert hoe ik mij hierbij voel. Het is nu misschien wat veel omdat ik hormonaal nog emotioneler ben. Blij dat er ook mensen mij wat begrijpen en ik me niet persé schuldig moet voelen.