Partner

Best eens aankaarten bij je man zelf. Voor hem is het natuurlijk ook een heel grote verandering. Als vrouwen zijn we beter voorbereid omdat we het kindje hebben gedragen. Hij zal misschien meer moeten doen dan hij dacht als jij nog volop moet herstellen van je keizersnede. Ik wens je een vlot herstel en snel duidelijkheid en terug rust in je relatie!

Dat probeer ik echt te doen maar wordt altijd de mond gesnoerd… het ergste vind ik nog dat hij sinds gisteravond geen aandacht meer heeft voor onze kleine. Ik zei daarnet; kijk eens naar je mooie zoon, zei hij botweg; ik zal hem nog genoeg kunnen zien… waarop ik maar ben afgedropen naar boven…

Klinkt niet als constructieve open communicatie. Hebben jullie al eens tijd genomen, als de baby slaapt, om rustig naar elkaars standpunt te luisteren? Opmerkingen zoals 'ik zal hem nog genoeg zien' en jij die dan wegstapt van de situatie zijn niet helpend vrees ik. Ik krijg daarvan het gevoel dat er veel zaken onuitgesproken blijven, kan dat kloppen? Had je partner een correct beeld van de kraamperiode of zag hij dit anders? Een keizersnede vraagt nu eenmaal meer herstel en het is heel belangrijk dat je daar ook je tijd voor neemt. Ook hormonaal verandert er veel voor ons, wat ook al veel vraagt. Uiteraard verandert er voor je partner ook veel en is het ook aanpassen en zoeken. Ik kan me voorstellen dat deze situatie alles behalve fijn is zo. En ik vermoed dat dat voor allebei zo zal aanvoelen Is zeker en vast herkenbaar hoor, maar die open communicatie is belangrijk om ermee verder te kunnen 😊

Hey, bedank voor je reactie. Overdag trekt hij zich vaak terug in het poolhouse om te werken of even te slapen denk ik. Ik krijg geen antwoord als ik vraag wat hij deed. Ikzelf begin op te raken want de volledige zorg van onze kleine komt op mij terecht. Hij heeft al 4 dagen geen luier meer verschoond. Ik probeer echt te praten maar hij klapt dicht. Vanmorgen vroeg ik nogmaals wat er scheelde en hij; “zei als er knakt dan knakt er iets en ik weet niet wanneer dat terug goed komt, kan vandaag zijn maar ook volgende week.” In het begin van de geboorte was hij super trots en deed hij alles voor ons, maar dat veranderde toen we thuis kwamen… hij moet gewoon ook meer doen nu we thuis zijn en ik herstellende ben van een keizersnede (die niet gepland was) Ben een beetje ten einde raad… ik heb ook niemand om op terug te vallen, want onze familie woont 150 kilometer verderop en die zijn er dus niet op 1,2,3…

Klinkt heel lastig voor jullie allebei. Zijn er vrienden of buren waarop jullie kunnen terugvallen? Al was het maar voor praktische zaken? Ik ben geen psycholoog, maar wat je omschrijft bij je man doet me ook in de richting van een postnatale depressie denken. Dat komt bij 1 op de 10 mannen voor, wat op zich niet weinig is Misschien kan je voor jezelf eens bekijken, als je daar emotioneel de ruimte voor hebt, of je je man daarin herkent?

Veel sterkte ❤️

Zeer goede tip voor deze mama!

Heel veel sterkte! Ik sluit me aan bij degenen die zeggen dat dit wel eens een depressie kan zijn. Heb je nog een vroedvrouw of kraamzorg die eventueel hulp zouden kunnen bieden?

Ja, ik denk ook dat jouw man miss last heeft van een postnatale depressie. Dit kan ook bij de partner voorkomen. Zou idd hulp vragen aan mensen die hier ervaring in hebben: vroedvrouw, kraamzorg, kind en gezin (zij hebben ook een telefoonlijn) of gezinsbond evt,... Veel sterkte!

Misschien is het een fase om te beseffen dat er meer verantwoordelijkheid bij is komen kijken geef hem maar even de ruimte en tijd, het is vermoeiend maar ze draaien wel snel bij

Hey hoe is het nu?