Eenzaamheid en boosheid

Heb net hetzelfde. Nooit eens de vraag hoe het is met mij maar gewoon hoe is het met de baby voel je ze nog goed en blabla en heb je hulp nodig.. we zitten momenteel in verbouwingen + ben sinds februari mijn werk kwijt door faillissement. Ze kunnen toch gewoon eens langskomen en mij helpen 🫩 Heb er mij ondertussen al bij neergelegd dat het nu eenmaal zo is.. jammer maar helaas

Blij te horen dat ik niet alleen ben! Ik snap niet dat mensen altijd gevraagd moeten worden om hulp of een babbel... Ik vind dit nogal logisch als ik in de omgekeerde positie zou staan om te vragen hoe het gaat met die persoon.

Hier ook herkenbaar. Familie ça va nog maar vooral vrienden... Sinds m'n vorige zwangerschap en het mama-worden heb ik zelf echt wat vriendschappen laten varen / op een lager pitje gezet omdat ze nooit gevraagd hebben hoe het ging met mij of de baby. Als er dan eens afgesproken werd, werd er ook lastig gedaan als ik bijvoorbeeld vroeger vertrok omdat de baby echt niet eender waar in slaap viel. In het begin had ik het hier heel moeilijk mee maar ondertussen probeer ik dit echt los te laten, het is me de energie niet waard.

Nee, ik snap dat ook niet.. ik ben heel het omgekeerde ik vraag altijd aan iedereen hoe ist en blabla.. Nu ja niet teveel van aantrekken zeker. Of proberen toch

Ik snap je volledig! Ik had dat vooral bij familie en zeker mijn schoonfamilie. Toen we aankondigde dat ik zwanger was wou mn schoonma me geen proficiat wensen " er kon vanalles nog mislopen" was haar reactie. Terwijl ze wel al tegen mensen ging zeggen dat ze oma werd, en wij gevraagd hadden nog te zwijgen. Nooit hebben ze eens gevraagd hoe het ging, hoe ik me voelde, of alles oke was als we nr een echo waren geweest. De enige x dat ze vroegen of we nog een echo hadden en zeiden nee deze week niet antwoorde ze " oke dan heeft Michael ( mijn vriend)misschien tijd om ons even te komen helpen want de warmtepomp is kapot" dat was het dan. Ik heb veel testen tijdens het begin van mijn zwangerschap moeten doen ivm cmv waardes, dat weten ze zelf niet omdat ik het niet kon verdragen dat ze gezegd had " er kan nog vanalles mis gaan" Toen ik uiteindelijk bevallen was ( zeer moeilijke bevalling gehad die eventjes kritiek is geweest vr ons kindje en vr mij) ging ze ook alweer verkondigen dat ze oma geworden was. Terwijl wijzelf nog niemand op de hoogte gebracht hadden omdat ons kindje nog op de nicu afdeling lag en we geen zekerheid hadden hoe het met haar ging, we leefde van dag tot dag toen. En nu, nu wilt ze alle weken op bezoek komen .. . Ze vraagt niet hoe is het met je? Nee enkel achter mn baby en dan wilt ze er ook nog alleen mee gaan wandelen, of haar meenemen nr de camping waar ze staan .. Ik dacht het dus niet als ik nooit belangrijk ben geweest, je nooit achter ons meisje tijdens de zwangerschap hebt gevraagd en nu niet eens vraagt hoe de opvolging gaat ( kinderarts, osteopaat) waarom zou ik je die dingen dan wel toe laten? Ik heb echt geleerd van me af te bijten.. Ik vindt het jammer dat je met die zelfde gevoelens rond moet lopen ik heb er tijdens mijn zwangerschap heel wat traantjes voor gelaten vooral omdat ik zelf geen mama meer heb en dat gemis erger werd nu ik zelf mama zou worden/ ben. 1 ding : jij bent niemand iets verplicht of schuldig als ze willen weten hoe het is moeten ze zelf st, ik maakte de fout steeds zelf updates te st. Ik hoopte steeds na een echo op een smsje van de familie hoe het geweest was en dat kwam er niet...terwijl als het niet in die mensen zit kun je het beter niet verwachten dan kan het je ook geen pijn doen. Ze zijn het eigenlijk niet waard dan. en als mensen er nu niet voor je kunnen zijn hoeven ze dan ook niet betrokken te willen zijn.. de baby zou er niet zijn zonder jou jij telt niet zo hard om goed voor te zorgen 🤍 Ik besef wel nu ik mama ben dat ik veel selectiever ben, en mensen sneller los kan laten uit mijn leven omdat ik niet wil dat zn mn dochter net zoveel pijn doen als dat ze mij doen of deden en dat is oke ik heb er vrede mee .. Ik hoop dat je teminste kracht eruit kunt halen dat je niet alleen bent 🤍

Heel erg bedankt voor je antwoord en je openheid! Dit is inderdaad een verhaal waar ik me kan aan optrekken. Wetende/horende dat hier nog zoveel kersverse ouders mee sukkelen doet heel veel deugd!! Bedankt om dit te delen ❤️

Ja ik snap jou wel. Ik was tijdens mijn zwangerschap ook soms teleurgesteld dat ik precies enkel een kinderfabriek was en geen mens meer. Maar ik had het niet zozeer moeilijk met mensen die enkel naar de baby vroegen of zo. Ik vond dat ze ook naar de baby wel gerust vaker mochten vragen. En dan bedoel ik echt mijn nabije omgeving. Mijn eigen moeder vroeg tot 5-6 maanden zwangerschap niet naar de baby. En mijn schoonfamilie vond het ook allemaal precies de normaalste zaak van de wereld dat er een baby geboren zou worden. En elke week zeurden zij over vanalles en nog wat tegen ons, zonder eens te denken of te vragen naar de baby of onze toekomstplannen met de baby. En fast forward naar vandaag: mijn moeder is enorm bijgedraaid en wel een fijne oma voor mijn kindje. Mijn schoonfamilie is nog steeds niet gefocust op hun kleinkind, maar op allerlei zever die er niet toe doet. 😅 Zij kennen echt hun prioriteiten niet of gewoonweg het concept liefde niet. Als er kinderen komen, leer je mensen echt kennen.